Το όνειρό μου με δουλεύει

Λοιπόν, σήμερα το πρωί γέλασα πολύ.

Ξύπνησα κλασικά κατά τις 7-8 για να σημειώσω το όνειρό μου στο κινητό παρακαλώ (που είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι σε χαρτί). Και βέβαια να ξανακοιμηθώ ύστερα μέχρι τις 9.

Να αναφέρω εδώ πως όταν γράφω τα όνειρά μου δεν έχω πλήρη αίσθηση όσων σημειώνω καθώς είμαι σε ημικοιμισμένη φάση. Όταν λοιπόν σηκώνομαι στις 9 έχω συνήθως ξεχάσει τι είχα δει προηγουμένως. (όταν διαβάσω τι έγραψα ωστόσο μετά θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες που δεν είχα σημειώσει)

Σηκώνομαι λοιπόν στις 9, πλένω δόντι (το ένα μόνο – ανάλογα με τη μέρα του μήνα) κάνω και όλα τα άλλα κλασικά εικονογραφημένα (ας μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες – όχι ότι έχω πρόβλημα δηλαδή – πρόβλημα ηθικό εννοώ όχι οργανικό – οκ σταματώ) και εκεί κάπου λέω να κοιτάξω τα αποθηκευμένα μηνύματα στο κινητό για να δω τι μαλακίες έχω γράψει πάλι. Παραθέτω το μήνυμα όπως ακριβώς γράφτηκε στο κινητό (καλά πολύ γέλιο το μπορδούκλωμα των λέξεων, αλλά επαναλαμβάνω κοιμόμουν όταν το έγραφα. Αν δοκιμάσει κανείς να γράψει μήνυμα στον ύπνο του και θα με θυμηθεί). Λοιπόν:

Τονειρο μου με δοτλευει. Ειμαιπ ηλιο και ειναι μαγικα. Το πιζ ομορφο μερος στον κοσμο. Εχω φωτο μηχανη και χασοπμαι. Καθε φορα που παω να βγλω φωτ η θεα αλλαζεθ. Τα νευρυρα μου. Παλι δεν προλαβα..

Μετάφρασις

Το όνειρό μου με δουλεύει. Είμαι Πήλιο και είναι μαγικά. Το πιο όμορφο μέρος στον κόσμο.

(Πράγματι ήταν ένα εκπληκτικό μέρος. Κάτι θεόρατα ψηλά βράχια και από κάτω η φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο άνεμος φυσούσε αλλά δεν κρύωνα. Μόνο δρόσιζε το πρόσωπό μου. Και τα πάντα είχαν ένα μελαγχολικό σκούρο γαλάζιο χρώμα με λευκές πινελιές από τα κύματα. Απέναντι από τα βράχια ήταν ένα χωριουδάκι και μέσα από κάθε σπίτι λαμπίριζαν γαλάζια φωτάκια.)

Έχω φωτογραφική μηχανή και χαίρομαι. Κάθε φορά που πάω να βγάλω φωτογραφία η θέα αλλάζει. Τα νεύρα μου. Πάλι δεν πρόλαβα...

(Όταν αντιλήφθηκα ότι είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή καταχάρηκα - κοιτάξτε προηγούμενο post με τα ψυχολογικά με τις φωτογραφικές μηχανές που ξεχνάω κάθε φορά που ταξιδεύω-. Την βγάζω έξω λοιπόν και... (όχι δεν θα συνεχίσω όπως φαντάζεστε) την ώρα που πάω να φωτογραφίσω το τοπίο, εκείνο μεταμορφώνεται. Κατεβάζω τη φωτογραφική και πάλι βλέπω το τέλειο τοπίο. Πάω πάλι να φωτογραφίσω και τσουπ αλλάζει πάλι η εικόνα.)

Κοινώς το όνειρό μου με έπαιζε κανονικότατα (αυτά είναι τα δράματα της ζωής). Σου λέει «πάρε τη φωτογραφική μηχανή που μας έχεις πρήξει να την ξεχνάς σε όλα σου τα όνειρα και θα σου έρθει η ήττα από εκεί που δεν το περιμένεις». Αίσχος. Ώρες ώρες αισθάνομαι πως αυτός που φτιάχνει τα σενάρια των ονείρων μου είτε είναι πολύ μπροστά είτε είναι απλά σπασαρχίδης.

Υ.γ. μου αρέσει που έχω σκοτώσει το κείμενο που έγραψα στο κινητό, αλλά στο τέλος τα αποσιωπητικά αποσιωπητικά.