Ήταν μικρό και στρουμπουλό σαν φραντζολάκι. Όταν το είδε η μαμά του, δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια της. Του έδωσε ένα φιλί και ύστερα έγινε βροχή. Η βροχή δρόσισε το προσωπάκι του.
Η βροχή έγινε ρυάκι.
Το ρυάκι παρέσυρε το ονειράκι (το όνειρο-μωράκι δηλαδή, ελπίζω να με καταλαβαίνετε), και στο δρόμο συνάντησε όλα τα μαγικά και υπέροχα του κόσμου. Είδε χρώματα που δεν περιγράφονται (φανταστείτε τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που έχετε δει και απλώστε τα όλα μαζί στον ουρανό). Ένιωσε σε όλο του το κορμάκι το χάδι των ανέμων όλου του κόσμου (προσπαθήστε να θυμηθείτε την τελευταία φορά που το αεράκι χάιδεψε το πρόσωπό σας και για λίγο αισθανθήκατε ευτυχισμένοι…).
Και ήταν τόσο ευτυχισμένο το μικρό ονειράκι που αν και τοσοδούλι σκέφτηκε πως θα ήταν υπέροχο να μπορούσαν να ζουν όλοι όπως και εκείνο. Το σκέφτηκε λοιπόν από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί και το βρήκε. Θα έκανε ότι έκανε η μαμά του.
Το μόνο που του έμενε πια, ήταν να περιμένει την κατάλληλη στιγμή…
Κάποια μέρα λοιπόν (και όχι νύχτα, γιατί δεν ξέρω αν το ανέφερα αλλά η ζωή του μικρού ονείρου ήταν γεμάτη φως. Όχι φως που τυφλώνει. Φως γλυκό και λαμπερό που έκανε κάθε πλάσμα να χαμογελά και ήταν λες και φώτιζε την καρδιά του). Κάποια μέρα λοιπόν βρέθηκε στο δρόμο του μία παρέα από πιτσιρικάκια -γλυκά σαν φραντζολάκια και εκείνα-.
Ήταν η τέλεια ευκαιρία για το ονειράκι, για να τους χαρίσει λίγη από την ευτυχία του. Τα πλησιάζει λοιπόν, τους χαμογελάει και ύστερα αρχίζει να κλαίει… (θυμάστε τα δάκρυα της μαμάς του; Τέτοια δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του. Γλυκά.)
Τρέχουν και τα πιτσιρίκια να το αγκαλιάσουν, αλλά μέχρι να το γαληνέψουν είχε αρχίσει να βρέχει. Κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό, γελάνε γιατί η βροχή γαργαλούσε το προσωπάκι τους και μέχρι να ξαναγυρίσουν τη ματιά τους στο ονειράκι… εκείνο είχε εξαφανιστεί.
Στη θέση του υπήρχε ένα ρυάκι. Ένα ρυάκι έτοιμο να τα ταξιδέψει στους πιο μαγικούς τόπους που είχαν συναντήσει ποτέ τους.
Έχουν περάσει πολλάαα πολλά χρόνια από τότε. Και όμως ακόμη και τώρα, κάθε φορά που βρέχει, μικρές λιμνούλες σχηματίζονται.
Και πιστέψτε με, ακόμη και η μικρές μικρές λιμνούλες που δημιουργούνται στη χούφτα των χεριών μας, αρκούν για να μας χαρίσουν τα πιο όμορφα όνειρα της ζωής μας.
Όνειρα... γλυκά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου