Και εγένετο Μπάμπης Φόβους!

Ήταν μια απλή καθημερινή βραδιά...

Εγώ ήμουν μια επιβάτης ενός διαστημόπλοιου (το οποίο έμοιαζε με στρογγυλή διώροφη πολυκατοικία-τι πιο κοινό δηλαδή). Και ενώ όλα «πήγαιναν ρολόι» (τι έκφραση και αυτή!) ξαφνικά συνέβη κάτι που θα αναστάτωνε για πάντα τη ζωή μου...

Κάποιοι άγνωστοι με μεταφέρουν εσπευσμένα στο πιλοτήριο. Εκεί μου ανακοινώνουν ότι ο οδηγός του διαστημόπλοιου είχε πεθάνει. «Κατάρα», σκέφτομαι (και πεθαίνω στο γέλιο με την έκφραση). «Και τώρα τι θα κάνουμε;», τους ρωτάω. «Μια μόνο λύση υπάρχει», μου απαντάνε. «Θα πρέπει να απογειώσεις εσύ το αεροσκάφος... αλλιώς μία μία θέση του αεροσκάφους θα αρχίσει να εκρήγνυται και αθώοι επιβάτες θα σκοτώνονται»! «Τρελοί είστε;», φωνάζω, «Μα εγώ δεν ξέρω να οδηγώ διαστημόπλοιο! Εγώ μια απλή επιβάτης είμαι!» και αρχίζω να τρέχω.

Καθώς λοιπόν τρέχω στους διαδρόμους του διαστημόπλοιου βρίσκω κατά τύχη έναν γνωστό μου. Του λέω τρομαγμένη τι έχει συμβεί. Και τότε εκείνος με πιάνει από τους ώμους, με κουνάει και μου λέει: «Πρέπει να τον βρούμε! Πρέπει να τον βρούμε! Αυτός θα μας σώσει!». «Πας καλά;» του λέω, «Ποιος είναι αυτός που πρέπει να βρούμε;». Με κοιτάει έκπληκτος (κοντινό στο πρόσωπο) και μου λέει: «Είναι δυνατόν να μην τον ξέρεις; Είναι... Είναι... Ο Μπάμπης Φόβους!» (η κάμερα απομακρύνεται, το πλήθος έχει μείνει αποσβολωμένο. Πρώτη απ’ όλους... εγώ.)