Αφωνία

Την πρώτη μέρα -ή μάλλον νύχτα- που τον συνάντησα δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Προφανώς του φάνηκα μεγάλη. 20 χρόνια μεγαλύτερη δεν είναι και λίγο. Αλλά και εμένα μου φάνηκε παράξενο που φορούσε πάνα. Βλέπετε ήταν σχεδόν 5 χρονών. Μάλλον κατάλαβε το λάθος της περιβολής, γιατί στις επόμενες συναντήσεις μας ήταν ντυμένος κανονικά. Με βρακί.

Δεν ξέρω πως να του πιάσω κουβέντα. Την πρώτη φορά σκέφτηκα να του πω κάτι του στυλ: «Γεια... αλήθεια πως τα καταφέρνεις και διατηρείσαι τόσο κοντός;». Μέχρι να το αποφασίσω όμως... το όνειρο είχε τελειώσει.

Από τότε όσο και αν θέλω να του μιλήσω κάθε φορά που τον συναντώ στα όνειρά μου, χάνεται η φωνή μου. Έτσι έχουμε αναπτύξει μια σχέση που στηρίζεται σε νεύματα, κλεισίματα ματιού, και αθόρυβα παιχνίδια στο πάτωμα. Νομίζω ότι με συμπαθεί.