Ξημερώνει...

Ξέρεις, είναι μαγικά όταν ξημερώνει.

Είναι η στιγμή που το φως της νύχτας αγκαλιάζεται γλυκά με το φως της ημέρας.

Μια στιγμή που αν και ελάχιστη, αρκεί... για να κάνει τη νύχτα και την ημέρα να γυρίζουν μια αιωνιότητα γύρω από τον κόσμο.

Γιατί κάθε μέρα το μόνο που εύχονται, είναι να νιώσουν αυτό το χάδι άλλη μία φορά.

Και κάθε φορά ξέρουν πως ύστερα θα πρέπει να αποχωριστούν.

Αλλά ζουν και αναπνέουν για αυτό το χάδι.

Καμιά φορά ανησυχώ.

Αν κουραστούν...;

Αν δεν αντέξουν άλλο...;

Πονάει τόσο πολύ όταν έχεις και δεν έχεις κάτι.

Αν δεν θέλουν να πονάνε άλλο..;

Τότε θα βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι.

Και ουρανός θα κλαίει συνέχεια.

Γιατί η μεγαλύτερη αγάπη που γεννήθηκε ποτέ θα έχει χαθεί...

Γι’ αυτό δεν θα χάσω ποτέ ξανά ούτε ένα ξημέρωμα.

Θέλω να είμαι εκεί.

Να γίνομαι και εγώ κομμάτι αυτής της ιερής στιγμής.

Και να τους λέω πως δεν είναι μόνοι τους.

Και να έχουν δύναμη.

Γιατί η ευτυχία που ζουν για μια στιγμή δεν συγκρίνεται με τις πιο ευτυχισμένες στιγμές μιας ολόκληρης ζωής.

Ξημερώνει...

Πρέπει να σε αφήσω καλέ μου...

Αύριο όμως στο ορκίζομαι θα είμαι πάλι εδώ.

Στο ίδιο σημείο.

Να σε περιμένω καρτερικά.

Θα μου λείψεις τόσο πολύ...

Να ξέρεις μόνο πως σε αγαπώ.

Σε αγαπώ...

Μέχρι τον ουρανό...