Ρεζίλι θα γίνουμε

Ωραία. Χαρήκαμε. Και τώρα τι;

Θα πας, σου λένε, να κάνεις ένα ρεπορτάζ στο Λόντον, για ένα προϊόν που δεν γνωρίζεις, και χωρίς να είσαι δημοσιογράφος, γιατί «το ‘χεις» και σε πάει τέλος πάντων το μπος του περιοδικού. Με λίγα λόγια καμία δουλειά δεν είχες εκεί. Άμα πια. Θες και ταξίδια.

Και εκεί που είσαι και πολύ χαρούμενη και σκέφτεσαι ότι θα κάνεις τσάμπα ταξιδάκι, θα δεις και τους φίλους σου, θα λιώσεις και στις βόλτες (μόνη!) και θα γράψεις και καμιά μαλακία για το προϊόν (που επαναλαμβάνω δεν γνωρίζεις)... εκεί λοιπόν που είσαι μέσα στη χαρά, ενημερώνεσαι πως θα είσαι η μία εκ των 6 ανθρώπων που στέλνει η Ελλάδα και οι υπόλοιποι 5 τύποι είναι όλοι μεγαλοδημοσιογράφοι. Επίσης το προϊόν είναι τρελή μάρκα αντρικού αρώματος (έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι ήμουν η μόνη γυναίκα της αποστολής) και μάλιστα η παρουσίαση θα γίνει σε στούντιο παραγωγής υπό την παρουσία γνωστού star του Hollywood (καλά σιγά τη μαλακία, αλλά λέμε τώρα). Εκεί λοιπόν έχεις αρχίσει και αγχώνεσαι λίγο. Και ύστερα συνειδητοποιείς και το άλλο.

Πως για 3 ημέρες θα είσαι κολλητή με τους 5 κυριούληδες (τους μεγαλοδημοσιογράφους που λέγαμε) καθώς θα σας βγάζουν αποδώ και αποκεί και προφανώς θα μιλάτε.

Και ερωτώ (τον εαυτό μου)... τι θα κάνω εγώ εκεί; Τι θα τους πω; Εννοώ, είμαι πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος (και μετριόφρων επίσης) αλλά 1ον δεν θα πρέπει να αποκαλύψω την κανονική μου ταυτότητα (ότι είμαι fake δημοσιογράφος κοινώς) και συνεπώς αν αρχίσουν ερωτήσεις τύπου «τι ρεπορτάζ έχετε κάνει, τι συνεντεύξεις κτλ κτλ» τον έχουμε πιει (στην υγειά μας) και 2ον δεν θα μπορώ να κάνω τις καφρίλες που τόσο αγαπώ.

Βέβαια όπως μου είπαν πολλοί φίλοι μπορώ απλά να είμαι η Μ που όλοι αγαπήσαμε και ή θα μας πάρουν με τα γιαούρτια ή η αποστολή θα γίνει μπουρδέλο (με την καλή έννοια) και θα περάσουμε όλοι υπέροχα.

Μεταξύ μας πάντως, μάλλον το πρώτο βλέπω να γίνεται.

Ωραία.