Σήμερα έκλαψε η καρδιά μου

Αλήθεια σου λέω. Έκλαψε πολύ. Και πονάει. Πιο πολύ απ’ το να έκλαιγαν τα μάτια μου. Γιατί ξέρεις, έπρεπε να φυλάξω μέσα μου όλη τη θλίψη.

Βλέπεις, δεν πρέπει να μάθεις τίποτα... Θα πληγωθείς. Και ύστερα... Δεν θα άντεχα να μην βλέπω το χαμόγελό σου.

Ξέρεις, ήταν περίεργο. Ένιωθα λες και έβρεχε μέσα μου. Και ήταν και τόσο μαγικό και τόσο στενόχωρο μαζί. Και καμιά φορά οι σταγόνες έφταναν μέχρι τα μάτια μου. Αλλά εγώ δεν τις άφηνα να ξεγλιστρήσουν. Ήμουν σίγουρη πως αν ξέφευγε έστω και ένα δάκρυ, ύστερα δεν θα σταματούσα να κλαίω ποτέ. Παρά μόνο όταν θα γινόμουν ολόκληρη βροχή.

Μόνο που φοβάμαι τώρα... Γιατί να, η βροχή δεν λέει να σταματήσει. Και έχω αρχίσει να κρυώνω... Και θέλω μια αγκαλιά. Θέλω την αγκαλιά σου.

Όμως ξέρω πως αν με αγκαλιάσεις έστω και για μια στιγμή θα καταλάβεις πόσο πονάω. Θα νιώσεις το κορμί να τρέμει καθώς θα είμαι χωμένη κάτω από τα χέρια σου και θα καταλάβεις.

Και δεν θα το αντέξεις. Το ξέρω δεν θα το αντέξεις.

Γι’ αυτό περιμένω. Μόνη. Στο κρύο. Περιμένω τη βροχή να κοπάσει. Να μαλακώσει.

Και ύστερα να βγει ένας μεγάλος ήλιος να ζεστάνει την καρδιά μου.

Σα να ήταν η αγκαλιά σου...